Η ώρα της σιωπής

Γνρω από ένα τραπέζι η σκιά μου τρέχει, χαμένη αναλογίζομαι πως είναι έτσι η ζωή - τι μαλακία τι να συμραίνει άραγε κ κυλάει έτσι αργά; σαν χελώνα πηγαίνει, τα νενρα σπανέ ξεχννονται ποτάμια ορμητικά, θυμός, τι να συμραίνει; έτσι κι αλλιώς ξεχείλωσε η πλήξη στη ζωή μου μα θα περάσει, είναι κι αυτή μια οπτασία μια πολν δυνατή οπτασία που σκοτώνει σκοτώνει για αγάπη, σκοτώνει για μίσος μαχαιρώνει για χαρές, πληγώνει. Πως να περάσει αυτή η μέρα; ο ήλιος μου σρήνει τα μάτια κουρασμένος καθώς είμαι θέλω να κοιμηθώ μα πάλι όταν ξυπνήσω δεν θα αλλάξει τίποτα πάλι θα ραριέμαι, πάλι θα πλήττω πάλι θα νοιώθω κουρασμένος λέω να σπάσω το μελάνι κ να μουντζώσω τους τοίχους και να φτιάξω αστέρια, χιλιάδες αστέρια κάποια θα μοιάζουν με ήλιους, αλλά με διαμάντια μα θα ‘ναι όλα το ίδιο όμορφα θα ναι όλα πολύ όμορφα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου