Αναμνήσεις ενός παιδιού

Τέρμα, πιασμένοι απ’ το χέρι μπροστά σε ένα χάος να μας κρατάει ραλσαμωμένους, ανήμπορους σνννεφα σκιάχτρα χαμογελάνε και μας φορίζουν που είναι λειψά Φόρος, κέρινο ομοίωμα μιας απατής ένας παράξενος λυγμός τελευταίος εμμονές που πλανιοννται μακριά ξεσηκώνοντας τα πιο αγρία πουλιά, πεθαίνουν Σκοτάδι, μας τυλίγει ένα μανρο παράξενο φως όλα τελείωσαν, μάτια σρηστά καρδιές κρυστάλλινες, ζαρωμένες διαλυμένες μέσα σε οξν από όνειρα Βάλσαμο, ένα άγγιγμα απ’ την θωριά της ανάσας σου να ξεσηκώνει κρυφά τόσο αίμα, τελειότητα ποτάμια χαράς από το γέλιο σου κ την σιωπή απέραντα, αγρία, σκληρά κ ηττημένα Δεν είναι τίποτα, είναι μια γκρίζα ανάμνηση στο πέλμα της ζωής, πικρή σαν άνοιξη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου