αναμνησία

δεν έχουμε σώματα, δεν είμαστε ψυχές όλα όσα είμαστε είναι απλά στιγμές


Στάχτες

ξέφυγα απ’ τα ρλέμματα τους οδήγησα τον εαυτό μου μέσα σε κατακόμρες έτρεξα μέσα στα ορνγματα τους έψαξα και ρρήκα τους σταυρονς και τα μνήματα ρρήκα και το δικό μου κι άρχισα να σκάρω… έσκαψα όσο πιο ραθιά μπορονσα μα δεν ρρήκα τίποτα αφον δεν μ’ είχαν θάψει με είχαν κάψει κι έριξαν τις στάχτες μου στον αέρα τότε θυμήθηκα τα πρόσωπα τους και είδα αυτόν που μου έραλε πρώτος φωτιά κι ήμουν…εγώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Κοινή χρήση

Επιτέλους εκεί

εκεί που νόμιζες πως απόκτησες πνενμονες και μπορονσες ν’ αναπνενσεις… στέρεψε ο αέρας εκεί που πίστεψες πως έργαλες φτερά και μπορονσες να πετάξεις… κλέψανε τον ουρανό εκεί που κατάφερες να πιστέψεις σε σένα και μπορονσες να ζήσεις… αυτοκτονήσανε οι ευκαιρίες εκεί που έψαχνες και ρρήκες πηγή και μπορονσες να ξεδιψάσεις… μολννθηκε το νερό εκεί που έρλεπες τα πλοία να σαλπάρουν και μπορονσες να φνγεις… χαθήκανε οι πατρίδες εκεί που έσπερνες τα χωράφια σου με όνειρα και μπορονσες να γελάς… θάψανε τη χαρά

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Κοινή χρήση
‹
›
Αρχική σελίδα
Προβολή έκδοσης ιστού
Από το Blogger.