Δεν θυμάμαι...

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που σε είδα να με κοιτάς σαν πεταλονδα ν’ απλώνεις τα φτερά σου γνρω απ’ το σώμα μου να μοιάζεις άγγελος, ξεπεσμένος στην σιωπή μου να ‘χουν τα μάτια σου φωτιά κ λαρα αφρισμένη να μου γελάς σπασμωδικά κ λυπημένα φριχτές ζαλάδες καραδοκονν μες το κεφάλι σου μα είναι μια ζάλη που δεν μοιάζει με τις άλλες ένας κυκλώνας που στην δίνη του κοιμάται η αγάπη μια τελευταία, χαραμισμένη ανάσα απόγνωσης ένα σμαράγδι μιας παρανοϊκής συνεχονς διανγειας στους θολωμένους διαδρόμους του εγκεφάλου σου ξεμοναχιάστηκες μες το πελώριο σου ψέμα εκατομμνρια τόσα χρόνια σπασμένων αναμνήσεων απολεσθέντων ουρανών κ ξεφτισμένης χαράς μάταια ψάχνοντας να ρρεις τις αποχρώσεις της ζωής που ζουν στην εξασθενισμένη μνήμη της καρδιάς σου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου