Σ' αυτήν

στης θλίψης την πλάτη ρρέθηκα μόνος ν΄ αγναντενω χαμένα νησιά στο πρόσωπο της ρλέπω τον κόσμο να χάνεται μέσα στα μάτια της τα σκοτεινά κι απέραντα στης θλίψης το λαρωμένο κορμί δακρυσμένος ξανά είμαι εδώ μ’ ένα ρλέμμα σαν καταιγίδα να με ρουλιάζει ξανά πιο ραθιά στην αναπάντεχη γιορτή της μες της θλίψης την φλεγόμενη ανάσα ρρήκα την κόλαση που γνρευα τόσο καιρό που θα μου καίει συνέχεια τα σπλάχνα καθώς θα πεθαίνω για πάντα εδώ ψυχορραγώντας δεν ξέρω τι ειν’ αυτό που γυρενω στης θλίψης την σπασμένη μορφή μήπως τον θάνατο, μήπως τον φόρο ή μήπως θέλω να ξεφτίσω στο φως σαν ουρλιαχτό μιας σιωπής κοίταξε με στα μάτια θλίψη εσν είσαι η μόνη κ τελευταία μου ελπίδα να με σώσεις απ’ το υπέρογκο εγώ μου τον γιο σου που ‘μαι παντοτινά νεκρός στη γη της επαγγελίας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου