Στο νησί μας

ζονμε τις άχαρες ζωές μας σε κουρασμένες πολιτείες με λύκους να μας προσέχουν μετρώντας χρόνο κι απώλειες σε μπαρ σκοτεινά επικίνδυνα παραμονεύει κάθε επόμενη πληγή ξενυχτάμε, γελάμε, ασφυχτιούμε όμως στην πόρτα πάντα γράφει «σιωπή» διαβόλοι γυροφέρνουν τις ψυχές μας πλανιέται ευχάριστα ο πόνος στον αέρα αποσπούνε από μας την συμπόνια και γελάνε και θρηνούνε όλη μέρα ξαποστέλλουμε στ’ ανάθεμα το γέλιο κρύβουμε στην άμμο την αλήθεια και φτιάχνουμε αστράκια στην ακτή για να θυμόμαστε την ύπαρξη μας, συνήθεια και σ’ ότι ζήσαμε μαζί μας ποτέ δεν ήσουνα εκεί εσύ ποτέ δεν σ’ είδα σ’ ότι ζούμε αγαπημένο, διαλυμένο μας νησί

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου