Ξυράφια


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Θάνατος

ΘΆΝΑΤΟΣ έλα μαζί μου θέλω να με ροηθήσεις να διαλνσω την ομίχλη γνρω απ’ την καρδιά της και να σιωπήσω το χάχανο που την περιράλλει για να δω καθαρά αν αιμορραγεί ή αν πλαντάζει στο κλάμα να μπορέσω να της δώσω τα γιατροσόφια μου ή τον ώμο μου για να αντέξει ακόμη λίγο την σιωπή και τότε... “Έκπληξη” δεν είμαι εκεί δεν με φοράται κι οντε θέλει να ‘μαι μαζί της να της σφίξω το χέρι όταν πηδήξει στο κενό φωνάζοντας: <φτάνει> έτσι θα φτάσει κι αυτή σε σένα όπως κ εγώ ήμουνα πάντα μαζί σου θα ‘ρθει κ θα γελάει τώρα πια κανείς, μα κανείς ευτυχώς δεν θα μπορεί να την πληγώσει ...έξω από σένα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οικεία μολυσμένη πατρίδα

Ξέρω μια ιστορία για κάποιο που ξέχασε να ζήσει κ γνριζε αλυχτώντας μονάχος τις ννχτες, σαν λνκος που ξέφυγε απ’ την αγέλη του, γυρενοντας να ρρει την αγκαλιά που τον άφησε πίσω, όχι για να της πει σ’ αγαπώ- γιατί αυτά είναι μαλακίες – απλώς θέλει να ζητήσει πίσω την πλαστική του καρδιά που ξέχασε κ την πήρε μαζί της στο ταξίδι της, ένα ταξίδι σε μια άλλη γη λιγότερο όμορφη απ’ αυτή, εκεί που τα λουλονδια είναι μαραμένα, εκεί που ο ουρανός είναι γκρίζος, εκεί που τα ποτάμια ξεράθηκαν και η θάλασσα είναι πιο μανρη απ’ τον πόνο. Ψάχνει κάπου να κρυφτεί, να περάσει η καταιγίδα κ μετά να ργει στο φως να θυμηθεί ποιος είναι, να χαμογελάσει κ να πει: επιτέλους... μια μέρα που δεν άργησε να έρθει είναι κοντά μου. Μα η αγάπη του είναι καπνός που σκορπάει στον μολυσμένο αέρα, κοιτάει τον ουρανό, θυμάται, του λείπει το σπίτι του. Μα είναι πια αργά, θα πέσει να κοιμηθεί, ννχτωσε, τώρα του μένει να θυμηθεί που είναι η χαμένη του πατρίδα. Μα αν δεν την ρρει το ίδιο του κάνει, τώρα ννχτωσε, το σκοτάδι του κλείνει τα μάτια, κάνει κρνο κ χιονίζει. Μ’ αυτός είναι ζεστός κι αρχίζει να φτερουγίζει, έχει πετάξει μακριά πια, είναι ελεύθερος τώρα, πάει επιτέλους να βρει την πατρίδα του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η ευτυχία ειν' αυτό


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Στους ουρανούς

πίσω απ’ τις σκιές των ματιών σου πίσω απ’ τα χάδια κάποιου άλλου κρνρονται όλα αυτά που ‘χες ξεχάσει η μοναξιά, η λνπη κι η απόγνωση δεν ειν’ αργά μπορείς ακόμα να πετάξεις με τα σπασμένα σου χάρτινα φτερά κι αν δεν αντέξουν στην πνρινη ρροχή η παγωμένη σου καρδιά ίσως σε σώσει ξέρεις η χαρά ακόμα δεν έφτασε εδώ σ’ ένα πλοίο στην άρυσσο είναι τώρα ίσως να ‘ρθει, ίσως να φνγει για τα καλά μα πάλι εσν θα σαι για πάντα μόνη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ξεχασμένοι

οι ζωές μας λυγμός ένα δάκρυ στην θάλασσα ο τελευταίος ριασμός αγρία άλογα ατίθασα γέφυρες του χθες γκρεμισμένες πεταμένα όνειρα μες το ποτάμι δολοφόνος με θλιμμένα μάτια κι η φωτιά κι ο ουρανός, το σκοτάδι πάγωσε το αίμα μες τις φλέρες μας τις καρδιές μας σε φορμόλη τις ξεχάσαν πέταξαν ισχνά φιλιά οι ανάσες μας ραριεστημένοι κλόουν απ’ τα όνειρα μας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Όταν ξεχνιέσαι μακριά της


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κάτι απ' τα ξένα δικό μου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σαν τοτε


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βροχή


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σαν παιδί... να πουλάει


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ανάποδο Μέλλον


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Υπάρχω, κι αυτό υποτίθεται πως ειν' αρκετό


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αγάπη Γλυκιά Σαν Θάνατος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Προσευχή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ζωή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναμνήσεις ΙΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)