Ένας άγνωστος...

ένας άγνωστος με έσπρωξε μέσα στο πλήθος κι εκεί ήσουνα εσύ εκεί σε είδα για πρώτη φορά στα μάτια του πλήθους που κοιτούσαν εμένα όμως έτρεξα να φύγω δεν ήθελα να σκοτώσω το γέλιο απ’ το όμορφο σου πρόσωπο, συγνώμη...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πάρτυ

απόψε ετοιμάζουμε ένα πάρτι στου διαρόλου την μαμά (σπίτι μου) και θα καλέσουμε όλους εσάς τους ονειροπόλους, τους γελοίους, τους φονιάδες, τους χαμένους και θα χορεύουμε κ θα σπαράζουμε ως το πρωί με άγριες μελωδίες δεν θα’ χει οινόπνευμα στο πάρτυ μόνο δηλητήρια κοκτέιλ και θα μεθάμε, θα ξεχνάμε θα τρέχουμε όλη νύχτα μες τη κόλαση χωρίς να αξίζει αυτή η αχρείαστη τρεχάλα και μόλις ξημερώσει... θα φορέσουμε όλοι τα φωτοστέφανα μας θα ντυθούμε στα λευκά θα βάλουμε τα φτερά μας και θ’ αφήσουμε τους άλλους στην μιζέρια τους που της δώσανε τ’ όνομα ζωή πω-πω χαρές που θα κάνουμε ε-ρε γλέντια, χα-χα πόση ευτυχία ΖΗΤΩ!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μην ξεχνάς...

Μην ξεχνάς το σπίτι μου είναι μικρό, μπορώ εκεί να κρύψω μόνο χιλιάδες αστράκια ή να νανουρίσω τους μικρονς μου φόρους. Δεν μπορώ να σε κρύψω κ σένα, δεν μπορώ να κρατήσω όλο το φως για μένα, δεν θα ‘ταν σωστό να στερήσω από την μέρα τον ήλιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βρήκα μια κόλαση...

Βρήκα μια κόλαση δικιά μου όμως την ξόδεψα σε άδικες κατάρες και ανεκπλήρωτες ευχές

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να η σκιά...

Να η σκιά της πιο αθώας ενοχής μέσα απ’ τα χίλια πρόσωπα μιας κόλασης να περιμένει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Στη γυάλα

όταν θα ξεπροβάλεις μια μέρα με τον ήλιο και με ψαρέψεις απ’ την γυάλα μου και κανείς τα βράγχια μου πνεύμονες κι αρχίσω ν’ αναπνέω τον μολυσμένο αέρα θα προσπαθήσω τότε να βρεθώ πίσω στο νερό μα θα ‘χουν κλείσει οι δρόμοι θα ‘χουν σπάσει οι γέφυρες δεν θα υπάρχει ελπίδα επιστροφής μα θα βουλιάζω στην απουσία σου θα πνίγομαι στους λυγμούς σου θα ξεσπαθώνω στην τρελά σου και θα αναμένω τον φόβο σου να νανουρίσει την βαρεμάρα μου μα θα αργεί να ‘ρθει θ’ αργήσει πολύ να ‘ρθει κι ίσως να μην έρθει καν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μην παλεύεις...

Μην παλενεις με την σκόνη δεν αξίζει κι οντε μπορείς να αμυνθείς ψάξε ραθιά για αναμνήσεις θολές κι αν τις ρρεις μην διστάσεις σκότωσε τις... πριν προλάρουν να σ’ αγγίξουν γιατί θα σπάσεις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πέταξα μακριά...

πέταξα μακριά τα πιο αθώα μου όνειρα, σκόρπισα άδικα το γέλιο μου σε άσκοπες αναμονές κι αναζητήσεις, περίμενα εσένα, έψαχνα εσένα, εσένα που μου πρόσφερες τον φόβο. ξεκοκάλισα τις λέξεις σου μια-μια για να δω μήπως και καταφέρω να καταλάβω τι εννοούσες με το που μου είπες: «αν» όταν σε ρώτησα γιατί δεν μιλούσες . Όμως κατάλαρα: δεν είχες τίποτα να πεις, τίποτα να κρύψεις κ τίποτα να σε τρομάξει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Έχω ένα φόβο...

Έχω ένα φόβο μα δεν είναι αληθινός ευτυχώς γιατί θα τρόμαζα στ αλήθεια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναμνήσεις ενός παιδιού

Τέρμα, πιασμένοι απ’ το χέρι μπροστά σε ένα χάος να μας κρατάει ραλσαμωμένους, ανήμπορους σνννεφα σκιάχτρα χαμογελάνε και μας φορίζουν που είναι λειψά Φόρος, κέρινο ομοίωμα μιας απατής ένας παράξενος λυγμός τελευταίος εμμονές που πλανιοννται μακριά ξεσηκώνοντας τα πιο αγρία πουλιά, πεθαίνουν Σκοτάδι, μας τυλίγει ένα μανρο παράξενο φως όλα τελείωσαν, μάτια σρηστά καρδιές κρυστάλλινες, ζαρωμένες διαλυμένες μέσα σε οξν από όνειρα Βάλσαμο, ένα άγγιγμα απ’ την θωριά της ανάσας σου να ξεσηκώνει κρυφά τόσο αίμα, τελειότητα ποτάμια χαράς από το γέλιο σου κ την σιωπή απέραντα, αγρία, σκληρά κ ηττημένα Δεν είναι τίποτα, είναι μια γκρίζα ανάμνηση στο πέλμα της ζωής, πικρή σαν άνοιξη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναμονή

Δεν αναμένω τίποτα κ δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι για ν’ αναμένω, δεν περιμένω λόγια που πονάνε, που φέρνουν χαρά ή θλίψη, περιμένω κάτι νέο, κάτι λίγο ζωντανό που να αρχίσει να μου δίνει το έναυσμα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή, να ρρω τον δρόμο μου, τον δρόμο που περπάτησαν άλλοι κι όχι αυτόν που έψαχνα πάντα να ρρω, να με οδηγήσει λίγο έξω απ’ τον παράδεισο ή την κόλαση, να ρρω που ανήκω, κ ψάχνοντας, να σκοντάψω πάνω στον άγγελο μου ή τον διάρολο για να μου προσφέρει τα δώρα του, κι εγώ να διαλέξω ή να του πω σ’ ευχαριστώ αλλά πρέπει να φνγω, έχω ένα τρένο να πάρω, κάτι φίλους να δω, να τους αποχαιρετήσω, να δω το ρλέμμα τους, ν’ αγκαλιάσω τις σκέψεις τους κ να τους κρνψω τον φόρο. Άντε γεια να ουρλιάξω, να ρουτήξω στο κλάμα κ να κλέψω μια στάλα γέλιο να το χαρίσω στο πιο όμορφο πλάσμα που θα συναντήσω εκεί που θα πάω, λέγοντας της τέρμα ο πόνος, δίπλα σου είμαι, μια καλά κρυμμένη ανάμνηση στο πιο άγριο κ απρόσμενο σου όνειρο. Πες μου τι θέλεις κι εγώ θα στο δώσω και μετά να χαθώ σαν αστέρι στο άπειρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δεν θυμάμαι...

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που σε είδα να με κοιτάς σαν πεταλονδα ν’ απλώνεις τα φτερά σου γνρω απ’ το σώμα μου να μοιάζεις άγγελος, ξεπεσμένος στην σιωπή μου να ‘χουν τα μάτια σου φωτιά κ λαρα αφρισμένη να μου γελάς σπασμωδικά κ λυπημένα φριχτές ζαλάδες καραδοκονν μες το κεφάλι σου μα είναι μια ζάλη που δεν μοιάζει με τις άλλες ένας κυκλώνας που στην δίνη του κοιμάται η αγάπη μια τελευταία, χαραμισμένη ανάσα απόγνωσης ένα σμαράγδι μιας παρανοϊκής συνεχονς διανγειας στους θολωμένους διαδρόμους του εγκεφάλου σου ξεμοναχιάστηκες μες το πελώριο σου ψέμα εκατομμνρια τόσα χρόνια σπασμένων αναμνήσεων απολεσθέντων ουρανών κ ξεφτισμένης χαράς μάταια ψάχνοντας να ρρεις τις αποχρώσεις της ζωής που ζουν στην εξασθενισμένη μνήμη της καρδιάς σου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σ' αυτήν

στης θλίψης την πλάτη ρρέθηκα μόνος ν΄ αγναντενω χαμένα νησιά στο πρόσωπο της ρλέπω τον κόσμο να χάνεται μέσα στα μάτια της τα σκοτεινά κι απέραντα στης θλίψης το λαρωμένο κορμί δακρυσμένος ξανά είμαι εδώ μ’ ένα ρλέμμα σαν καταιγίδα να με ρουλιάζει ξανά πιο ραθιά στην αναπάντεχη γιορτή της μες της θλίψης την φλεγόμενη ανάσα ρρήκα την κόλαση που γνρευα τόσο καιρό που θα μου καίει συνέχεια τα σπλάχνα καθώς θα πεθαίνω για πάντα εδώ ψυχορραγώντας δεν ξέρω τι ειν’ αυτό που γυρενω στης θλίψης την σπασμένη μορφή μήπως τον θάνατο, μήπως τον φόρο ή μήπως θέλω να ξεφτίσω στο φως σαν ουρλιαχτό μιας σιωπής κοίταξε με στα μάτια θλίψη εσν είσαι η μόνη κ τελευταία μου ελπίδα να με σώσεις απ’ το υπέρογκο εγώ μου τον γιο σου που ‘μαι παντοτινά νεκρός στη γη της επαγγελίας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μακριά σου

μέσα στα όνειρα σου τα θαμπά ψάχνοντας να βρω το θλιμμένο μυστικό σου σκόνταψα πάνω στα άλυτα σου μαγιά κι ίσως να ‘ρθει το τέλος μου εκεί που ‘ν’ ο χαμός σου φεύγω για πάντα μακριά απ’ την ζωή σου όμως δεν ένοιωσα ποτέ της καρδιάς σου το χάδι δεν ξέρω ποια ειν’ η αλήθεια κ πιο το ψέμα σου Γεια χαρά τώρα πια, ίσως τα πούμε στον Άδη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η ώρα της σιωπής

Γνρω από ένα τραπέζι η σκιά μου τρέχει, χαμένη αναλογίζομαι πως είναι έτσι η ζωή - τι μαλακία τι να συμραίνει άραγε κ κυλάει έτσι αργά; σαν χελώνα πηγαίνει, τα νενρα σπανέ ξεχννονται ποτάμια ορμητικά, θυμός, τι να συμραίνει; έτσι κι αλλιώς ξεχείλωσε η πλήξη στη ζωή μου μα θα περάσει, είναι κι αυτή μια οπτασία μια πολν δυνατή οπτασία που σκοτώνει σκοτώνει για αγάπη, σκοτώνει για μίσος μαχαιρώνει για χαρές, πληγώνει. Πως να περάσει αυτή η μέρα; ο ήλιος μου σρήνει τα μάτια κουρασμένος καθώς είμαι θέλω να κοιμηθώ μα πάλι όταν ξυπνήσω δεν θα αλλάξει τίποτα πάλι θα ραριέμαι, πάλι θα πλήττω πάλι θα νοιώθω κουρασμένος λέω να σπάσω το μελάνι κ να μουντζώσω τους τοίχους και να φτιάξω αστέρια, χιλιάδες αστέρια κάποια θα μοιάζουν με ήλιους, αλλά με διαμάντια μα θα ‘ναι όλα το ίδιο όμορφα θα ναι όλα πολύ όμορφα

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)