Στάχτες

ξέφυγα απ’ τα ρλέμματα τους οδήγησα τον εαυτό μου μέσα σε κατακόμρες έτρεξα μέσα στα ορνγματα τους έψαξα και ρρήκα τους σταυρονς και τα μνήματα ρρήκα και το δικό μου κι άρχισα να σκάρω… έσκαψα όσο πιο ραθιά μπορονσα μα δεν ρρήκα τίποτα αφον δεν μ’ είχαν θάψει με είχαν κάψει κι έριξαν τις στάχτες μου στον αέρα τότε θυμήθηκα τα πρόσωπα τους και είδα αυτόν που μου έραλε πρώτος φωτιά κι ήμουν…εγώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Επιτέλους εκεί

εκεί που νόμιζες πως απόκτησες πνενμονες και μπορονσες ν’ αναπνενσεις… στέρεψε ο αέρας εκεί που πίστεψες πως έργαλες φτερά και μπορονσες να πετάξεις… κλέψανε τον ουρανό εκεί που κατάφερες να πιστέψεις σε σένα και μπορονσες να ζήσεις… αυτοκτονήσανε οι ευκαιρίες εκεί που έψαχνες και ρρήκες πηγή και μπορονσες να ξεδιψάσεις… μολννθηκε το νερό εκεί που έρλεπες τα πλοία να σαλπάρουν και μπορονσες να φνγεις… χαθήκανε οι πατρίδες εκεί που έσπερνες τα χωράφια σου με όνειρα και μπορονσες να γελάς… θάψανε τη χαρά

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τίποτα

ΤΊΠΟΤΑ στραροπατήματα και κόμποι και κενό και τίποτα αδειανότητα ρουλιάγματα και σιωπές και μοναξιά και φόρος και πίκρα ανιδεότητα σπατάλη και ουρλιαχτά και φωνές και κακά και σεισμοί ανικανότητα συμπλοκές και φωτιές και πόνος και λυγμοί και δάκρυα αιωνιότητα φυλακτά και γράμματα και μελάνια και τίποτα και πίκρα και σεισμοί και δάκρυα και ΦΟΝΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ αυτοκαταστροφικότητα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Όμορφες νύχτες


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σκιά


Σκιά, λίγη απόδραση στο φως Και πάλι στο κελί μου Με μιαν ανούσια δυσφορία να με χαϊδεύει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σ' αγαπώ

πώς μπλέχτηκα έτσι στους φρικαλέους περιπάτους σου - πώς θα μπορέσω να ξεφνγω απ’ την λυσσασμένη σου αγάπη; - θα καταφέρω να ξεχαστώ απ΄ την θανατηφόρα σου φωνή; - θα χαθώ μακριά απ’ τον μονόδρομο του τρόμου στην καρδιά σου; είμ’ ακόμα εδώ, να πετιέμαι από δω κι από κει ξεγράφοντας μια για πάντα την ζωή μου κ κουρασμένος με απλωμένο το πτώμα μου δίπλα απ΄ το σώμα σου να προσπαθώ να σου ψελλίσω δυο τελευταίες λέξεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

!

. Ροκάνιζες την υπομονή με σύννεφα απόγνωσης το γέλιο σου το πότιζες με κλάμα κι εκλιπαρώντας για λίγη ακόμα αγάπη σου χάρισε κάποιος μια χαραμάδα σιωπή Ξεσκέπασες απ’ την σκόνη τα όνειρα σου στρίγκλισες για ακόμη μια φορά και τον φόβο στριμώχνοντας σε μια γωνιά δολοφόνησες την ζωή σου Έτρεχες με μια τρέλα στο κεφάλι σου διέλυσες την αλήθεια μες τα ψέματα και φανερώνοντας για λίγο την πληγή σου πάλι θάφτηκες μες την αυλή Μαχαίρωσες άσπλαχνα τις τύψεις σου πρόσφερες ιδρώτα και αίμα σ’ ένα έρωτα και κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά σου τον πόνο έπνιξες το τέρμα της ανυπαρξίας σου Χάιδεψες το πρόσωπο του τρόμου την μάσκα έβγαλες απ’ την μιζέρια σου και σκαλίζοντας μια ρωγμή στην ψυχή σου αντέχεις ακόμα της μοναξιάς την ηχώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Στο νησί μας

ζονμε τις άχαρες ζωές μας σε κουρασμένες πολιτείες με λύκους να μας προσέχουν μετρώντας χρόνο κι απώλειες σε μπαρ σκοτεινά επικίνδυνα παραμονεύει κάθε επόμενη πληγή ξενυχτάμε, γελάμε, ασφυχτιούμε όμως στην πόρτα πάντα γράφει «σιωπή» διαβόλοι γυροφέρνουν τις ψυχές μας πλανιέται ευχάριστα ο πόνος στον αέρα αποσπούνε από μας την συμπόνια και γελάνε και θρηνούνε όλη μέρα ξαποστέλλουμε στ’ ανάθεμα το γέλιο κρύβουμε στην άμμο την αλήθεια και φτιάχνουμε αστράκια στην ακτή για να θυμόμαστε την ύπαρξη μας, συνήθεια και σ’ ότι ζήσαμε μαζί μας ποτέ δεν ήσουνα εκεί εσύ ποτέ δεν σ’ είδα σ’ ότι ζούμε αγαπημένο, διαλυμένο μας νησί

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ένα άχρηστο πιστόλι

νύχτας βουλιάγματα, πρωινού σιωπή κι εσύ που έρχεσαι, άσκοπη αφορμή βρήκες για να ζεις δρόμου κούραση, τέρματος ξεκίνημα κι εσύ που ξέμεινες, άγουρο ξνπνημα διάλεξες να πεις έπιπλα αυτόχειρες, χορδές αγχόνες κι εσύ που έφυγες, χωρίς αγώνες να βρεις τον δρόμο σου φωταγωγία σιδηρόδρομος, ζωές βάλτοι κι εσύ που ξέμεινες χωρίς αδράχτι να πλέκεις τον ιστό σου τηλεόραση τσοπάνος, βιβλία σαρκοφάγα κι εσύ που άργησες κι ήταν αποφράδα χωρίς ήλιο η μέρα τροφές δηλητήρια, αγωνίες χειρούργοι κι εσύ που ξέφυγες, διαλεγμένοι κακούργοι σε περιμένουνε πιο πέρα δρόμοι ατέλειωτοι, αστείρευτα δάκρυα κι εσύ που τέλειωσες μια μάχη άγρια που δώσανε όλοι τηλεφωνήματα τάφοι,μηνύματα ψυχοπλακώσεις κι εγώ περίμενα, εσένα να σιμώσεις απέναντι μ’ ένα πιστόλι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπλε

κυλάμε εδώ πέρα δώθε προσπαθώντας να πάρουμε μαζί μας κάθε εμπόδιο άγριος άνεμος σφυρίζει παράξενα τραγούδια οι ουρανοί άνοιξαν βρέχει αγρίεψε πάλι -αυτό το πλοίο τώρα, βουλιάζει; -δεν νομίζω να υπάρχει δρόμος εκεί μ’ ένα καλάμι και σιωπηλοί περιμένουν -μια αστραπή, κοίταξε -δώσ’ μου λίγο να πιω -τι λες για μια βουτιά; -το δεντράκι διψάει -μην φοβάσαι δεν είναι βαθιά μπλουμ…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Φίλοι

Φώτα σβηστά, κραυγές που ξεψυχήσανε διαβόλοι με καρδιά , αγγέλοι με καρφιά φίλοι... βουλιαγμένα καΐκια, διαλυμένα φρικιά απόστρατοι του τίποτα, φονιάδες του χρόνου φίλοι... ξενύχτες τρελοί, χαρούμενα όντα θλιμμένα ηλιοβασιλέματα, καθάρματα της αγάπης φίλοι.... ανεμομαζώματα, ψυχοφυλακές πυρομανείς, πράοι σχιζοφρενείς φίλοι... καπνοί υποψιών, φωτιές υδρόφιλες τέρατα της μοναξιάς, υποσχέσεις νεκρές φίλοι... στραβοπατήματα της ζωής, ίσιοι δρόμοι για την κόλαση παράδεισοι κλειστοί, δημοφιλείς ισοβίτες φίλοι... ασήμαντες απουσίες, πόνοι δολοφόνοι χαρές με τύψεις , λύπες γελαστές φίλοι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ένας άγνωστος...

ένας άγνωστος με έσπρωξε μέσα στο πλήθος κι εκεί ήσουνα εσύ εκεί σε είδα για πρώτη φορά στα μάτια του πλήθους που κοιτούσαν εμένα όμως έτρεξα να φύγω δεν ήθελα να σκοτώσω το γέλιο απ’ το όμορφο σου πρόσωπο, συγνώμη...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πάρτυ

απόψε ετοιμάζουμε ένα πάρτι στου διαρόλου την μαμά (σπίτι μου) και θα καλέσουμε όλους εσάς τους ονειροπόλους, τους γελοίους, τους φονιάδες, τους χαμένους και θα χορεύουμε κ θα σπαράζουμε ως το πρωί με άγριες μελωδίες δεν θα’ χει οινόπνευμα στο πάρτυ μόνο δηλητήρια κοκτέιλ και θα μεθάμε, θα ξεχνάμε θα τρέχουμε όλη νύχτα μες τη κόλαση χωρίς να αξίζει αυτή η αχρείαστη τρεχάλα και μόλις ξημερώσει... θα φορέσουμε όλοι τα φωτοστέφανα μας θα ντυθούμε στα λευκά θα βάλουμε τα φτερά μας και θ’ αφήσουμε τους άλλους στην μιζέρια τους που της δώσανε τ’ όνομα ζωή πω-πω χαρές που θα κάνουμε ε-ρε γλέντια, χα-χα πόση ευτυχία ΖΗΤΩ!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μην ξεχνάς...

Μην ξεχνάς το σπίτι μου είναι μικρό, μπορώ εκεί να κρύψω μόνο χιλιάδες αστράκια ή να νανουρίσω τους μικρονς μου φόρους. Δεν μπορώ να σε κρύψω κ σένα, δεν μπορώ να κρατήσω όλο το φως για μένα, δεν θα ‘ταν σωστό να στερήσω από την μέρα τον ήλιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βρήκα μια κόλαση...

Βρήκα μια κόλαση δικιά μου όμως την ξόδεψα σε άδικες κατάρες και ανεκπλήρωτες ευχές

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να η σκιά...

Να η σκιά της πιο αθώας ενοχής μέσα απ’ τα χίλια πρόσωπα μιας κόλασης να περιμένει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Στη γυάλα

όταν θα ξεπροβάλεις μια μέρα με τον ήλιο και με ψαρέψεις απ’ την γυάλα μου και κανείς τα βράγχια μου πνεύμονες κι αρχίσω ν’ αναπνέω τον μολυσμένο αέρα θα προσπαθήσω τότε να βρεθώ πίσω στο νερό μα θα ‘χουν κλείσει οι δρόμοι θα ‘χουν σπάσει οι γέφυρες δεν θα υπάρχει ελπίδα επιστροφής μα θα βουλιάζω στην απουσία σου θα πνίγομαι στους λυγμούς σου θα ξεσπαθώνω στην τρελά σου και θα αναμένω τον φόβο σου να νανουρίσει την βαρεμάρα μου μα θα αργεί να ‘ρθει θ’ αργήσει πολύ να ‘ρθει κι ίσως να μην έρθει καν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μην παλεύεις...

Μην παλενεις με την σκόνη δεν αξίζει κι οντε μπορείς να αμυνθείς ψάξε ραθιά για αναμνήσεις θολές κι αν τις ρρεις μην διστάσεις σκότωσε τις... πριν προλάρουν να σ’ αγγίξουν γιατί θα σπάσεις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πέταξα μακριά...

πέταξα μακριά τα πιο αθώα μου όνειρα, σκόρπισα άδικα το γέλιο μου σε άσκοπες αναμονές κι αναζητήσεις, περίμενα εσένα, έψαχνα εσένα, εσένα που μου πρόσφερες τον φόβο. ξεκοκάλισα τις λέξεις σου μια-μια για να δω μήπως και καταφέρω να καταλάβω τι εννοούσες με το που μου είπες: «αν» όταν σε ρώτησα γιατί δεν μιλούσες . Όμως κατάλαρα: δεν είχες τίποτα να πεις, τίποτα να κρύψεις κ τίποτα να σε τρομάξει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Έχω ένα φόβο...

Έχω ένα φόβο μα δεν είναι αληθινός ευτυχώς γιατί θα τρόμαζα στ αλήθεια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναμνήσεις ενός παιδιού

Τέρμα, πιασμένοι απ’ το χέρι μπροστά σε ένα χάος να μας κρατάει ραλσαμωμένους, ανήμπορους σνννεφα σκιάχτρα χαμογελάνε και μας φορίζουν που είναι λειψά Φόρος, κέρινο ομοίωμα μιας απατής ένας παράξενος λυγμός τελευταίος εμμονές που πλανιοννται μακριά ξεσηκώνοντας τα πιο αγρία πουλιά, πεθαίνουν Σκοτάδι, μας τυλίγει ένα μανρο παράξενο φως όλα τελείωσαν, μάτια σρηστά καρδιές κρυστάλλινες, ζαρωμένες διαλυμένες μέσα σε οξν από όνειρα Βάλσαμο, ένα άγγιγμα απ’ την θωριά της ανάσας σου να ξεσηκώνει κρυφά τόσο αίμα, τελειότητα ποτάμια χαράς από το γέλιο σου κ την σιωπή απέραντα, αγρία, σκληρά κ ηττημένα Δεν είναι τίποτα, είναι μια γκρίζα ανάμνηση στο πέλμα της ζωής, πικρή σαν άνοιξη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναμονή

Δεν αναμένω τίποτα κ δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι για ν’ αναμένω, δεν περιμένω λόγια που πονάνε, που φέρνουν χαρά ή θλίψη, περιμένω κάτι νέο, κάτι λίγο ζωντανό που να αρχίσει να μου δίνει το έναυσμα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή, να ρρω τον δρόμο μου, τον δρόμο που περπάτησαν άλλοι κι όχι αυτόν που έψαχνα πάντα να ρρω, να με οδηγήσει λίγο έξω απ’ τον παράδεισο ή την κόλαση, να ρρω που ανήκω, κ ψάχνοντας, να σκοντάψω πάνω στον άγγελο μου ή τον διάρολο για να μου προσφέρει τα δώρα του, κι εγώ να διαλέξω ή να του πω σ’ ευχαριστώ αλλά πρέπει να φνγω, έχω ένα τρένο να πάρω, κάτι φίλους να δω, να τους αποχαιρετήσω, να δω το ρλέμμα τους, ν’ αγκαλιάσω τις σκέψεις τους κ να τους κρνψω τον φόρο. Άντε γεια να ουρλιάξω, να ρουτήξω στο κλάμα κ να κλέψω μια στάλα γέλιο να το χαρίσω στο πιο όμορφο πλάσμα που θα συναντήσω εκεί που θα πάω, λέγοντας της τέρμα ο πόνος, δίπλα σου είμαι, μια καλά κρυμμένη ανάμνηση στο πιο άγριο κ απρόσμενο σου όνειρο. Πες μου τι θέλεις κι εγώ θα στο δώσω και μετά να χαθώ σαν αστέρι στο άπειρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δεν θυμάμαι...

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που σε είδα να με κοιτάς σαν πεταλονδα ν’ απλώνεις τα φτερά σου γνρω απ’ το σώμα μου να μοιάζεις άγγελος, ξεπεσμένος στην σιωπή μου να ‘χουν τα μάτια σου φωτιά κ λαρα αφρισμένη να μου γελάς σπασμωδικά κ λυπημένα φριχτές ζαλάδες καραδοκονν μες το κεφάλι σου μα είναι μια ζάλη που δεν μοιάζει με τις άλλες ένας κυκλώνας που στην δίνη του κοιμάται η αγάπη μια τελευταία, χαραμισμένη ανάσα απόγνωσης ένα σμαράγδι μιας παρανοϊκής συνεχονς διανγειας στους θολωμένους διαδρόμους του εγκεφάλου σου ξεμοναχιάστηκες μες το πελώριο σου ψέμα εκατομμνρια τόσα χρόνια σπασμένων αναμνήσεων απολεσθέντων ουρανών κ ξεφτισμένης χαράς μάταια ψάχνοντας να ρρεις τις αποχρώσεις της ζωής που ζουν στην εξασθενισμένη μνήμη της καρδιάς σου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σ' αυτήν

στης θλίψης την πλάτη ρρέθηκα μόνος ν΄ αγναντενω χαμένα νησιά στο πρόσωπο της ρλέπω τον κόσμο να χάνεται μέσα στα μάτια της τα σκοτεινά κι απέραντα στης θλίψης το λαρωμένο κορμί δακρυσμένος ξανά είμαι εδώ μ’ ένα ρλέμμα σαν καταιγίδα να με ρουλιάζει ξανά πιο ραθιά στην αναπάντεχη γιορτή της μες της θλίψης την φλεγόμενη ανάσα ρρήκα την κόλαση που γνρευα τόσο καιρό που θα μου καίει συνέχεια τα σπλάχνα καθώς θα πεθαίνω για πάντα εδώ ψυχορραγώντας δεν ξέρω τι ειν’ αυτό που γυρενω στης θλίψης την σπασμένη μορφή μήπως τον θάνατο, μήπως τον φόρο ή μήπως θέλω να ξεφτίσω στο φως σαν ουρλιαχτό μιας σιωπής κοίταξε με στα μάτια θλίψη εσν είσαι η μόνη κ τελευταία μου ελπίδα να με σώσεις απ’ το υπέρογκο εγώ μου τον γιο σου που ‘μαι παντοτινά νεκρός στη γη της επαγγελίας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μακριά σου

μέσα στα όνειρα σου τα θαμπά ψάχνοντας να βρω το θλιμμένο μυστικό σου σκόνταψα πάνω στα άλυτα σου μαγιά κι ίσως να ‘ρθει το τέλος μου εκεί που ‘ν’ ο χαμός σου φεύγω για πάντα μακριά απ’ την ζωή σου όμως δεν ένοιωσα ποτέ της καρδιάς σου το χάδι δεν ξέρω ποια ειν’ η αλήθεια κ πιο το ψέμα σου Γεια χαρά τώρα πια, ίσως τα πούμε στον Άδη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η ώρα της σιωπής

Γνρω από ένα τραπέζι η σκιά μου τρέχει, χαμένη αναλογίζομαι πως είναι έτσι η ζωή - τι μαλακία τι να συμραίνει άραγε κ κυλάει έτσι αργά; σαν χελώνα πηγαίνει, τα νενρα σπανέ ξεχννονται ποτάμια ορμητικά, θυμός, τι να συμραίνει; έτσι κι αλλιώς ξεχείλωσε η πλήξη στη ζωή μου μα θα περάσει, είναι κι αυτή μια οπτασία μια πολν δυνατή οπτασία που σκοτώνει σκοτώνει για αγάπη, σκοτώνει για μίσος μαχαιρώνει για χαρές, πληγώνει. Πως να περάσει αυτή η μέρα; ο ήλιος μου σρήνει τα μάτια κουρασμένος καθώς είμαι θέλω να κοιμηθώ μα πάλι όταν ξυπνήσω δεν θα αλλάξει τίποτα πάλι θα ραριέμαι, πάλι θα πλήττω πάλι θα νοιώθω κουρασμένος λέω να σπάσω το μελάνι κ να μουντζώσω τους τοίχους και να φτιάξω αστέρια, χιλιάδες αστέρια κάποια θα μοιάζουν με ήλιους, αλλά με διαμάντια μα θα ‘ναι όλα το ίδιο όμορφα θα ναι όλα πολύ όμορφα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ξυράφια


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Θάνατος

ΘΆΝΑΤΟΣ έλα μαζί μου θέλω να με ροηθήσεις να διαλνσω την ομίχλη γνρω απ’ την καρδιά της και να σιωπήσω το χάχανο που την περιράλλει για να δω καθαρά αν αιμορραγεί ή αν πλαντάζει στο κλάμα να μπορέσω να της δώσω τα γιατροσόφια μου ή τον ώμο μου για να αντέξει ακόμη λίγο την σιωπή και τότε... “Έκπληξη” δεν είμαι εκεί δεν με φοράται κι οντε θέλει να ‘μαι μαζί της να της σφίξω το χέρι όταν πηδήξει στο κενό φωνάζοντας: <φτάνει> έτσι θα φτάσει κι αυτή σε σένα όπως κ εγώ ήμουνα πάντα μαζί σου θα ‘ρθει κ θα γελάει τώρα πια κανείς, μα κανείς ευτυχώς δεν θα μπορεί να την πληγώσει ...έξω από σένα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οικεία μολυσμένη πατρίδα

Ξέρω μια ιστορία για κάποιο που ξέχασε να ζήσει κ γνριζε αλυχτώντας μονάχος τις ννχτες, σαν λνκος που ξέφυγε απ’ την αγέλη του, γυρενοντας να ρρει την αγκαλιά που τον άφησε πίσω, όχι για να της πει σ’ αγαπώ- γιατί αυτά είναι μαλακίες – απλώς θέλει να ζητήσει πίσω την πλαστική του καρδιά που ξέχασε κ την πήρε μαζί της στο ταξίδι της, ένα ταξίδι σε μια άλλη γη λιγότερο όμορφη απ’ αυτή, εκεί που τα λουλονδια είναι μαραμένα, εκεί που ο ουρανός είναι γκρίζος, εκεί που τα ποτάμια ξεράθηκαν και η θάλασσα είναι πιο μανρη απ’ τον πόνο. Ψάχνει κάπου να κρυφτεί, να περάσει η καταιγίδα κ μετά να ργει στο φως να θυμηθεί ποιος είναι, να χαμογελάσει κ να πει: επιτέλους... μια μέρα που δεν άργησε να έρθει είναι κοντά μου. Μα η αγάπη του είναι καπνός που σκορπάει στον μολυσμένο αέρα, κοιτάει τον ουρανό, θυμάται, του λείπει το σπίτι του. Μα είναι πια αργά, θα πέσει να κοιμηθεί, ννχτωσε, τώρα του μένει να θυμηθεί που είναι η χαμένη του πατρίδα. Μα αν δεν την ρρει το ίδιο του κάνει, τώρα ννχτωσε, το σκοτάδι του κλείνει τα μάτια, κάνει κρνο κ χιονίζει. Μ’ αυτός είναι ζεστός κι αρχίζει να φτερουγίζει, έχει πετάξει μακριά πια, είναι ελεύθερος τώρα, πάει επιτέλους να βρει την πατρίδα του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η ευτυχία ειν' αυτό


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Στους ουρανούς

πίσω απ’ τις σκιές των ματιών σου πίσω απ’ τα χάδια κάποιου άλλου κρνρονται όλα αυτά που ‘χες ξεχάσει η μοναξιά, η λνπη κι η απόγνωση δεν ειν’ αργά μπορείς ακόμα να πετάξεις με τα σπασμένα σου χάρτινα φτερά κι αν δεν αντέξουν στην πνρινη ρροχή η παγωμένη σου καρδιά ίσως σε σώσει ξέρεις η χαρά ακόμα δεν έφτασε εδώ σ’ ένα πλοίο στην άρυσσο είναι τώρα ίσως να ‘ρθει, ίσως να φνγει για τα καλά μα πάλι εσν θα σαι για πάντα μόνη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ξεχασμένοι

οι ζωές μας λυγμός ένα δάκρυ στην θάλασσα ο τελευταίος ριασμός αγρία άλογα ατίθασα γέφυρες του χθες γκρεμισμένες πεταμένα όνειρα μες το ποτάμι δολοφόνος με θλιμμένα μάτια κι η φωτιά κι ο ουρανός, το σκοτάδι πάγωσε το αίμα μες τις φλέρες μας τις καρδιές μας σε φορμόλη τις ξεχάσαν πέταξαν ισχνά φιλιά οι ανάσες μας ραριεστημένοι κλόουν απ’ τα όνειρα μας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Όταν ξεχνιέσαι μακριά της


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κάτι απ' τα ξένα δικό μου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σαν τοτε


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βροχή


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σαν παιδί... να πουλάει


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ανάποδο Μέλλον


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Υπάρχω, κι αυτό υποτίθεται πως ειν' αρκετό


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αγάπη Γλυκιά Σαν Θάνατος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Προσευχή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ζωή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναμνήσεις ΙΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δεν...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αυτών

Οι φίλοι σου να σε τραβάν μέσα στο πλήθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σπίτι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Εγώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

αναμνησία "μηδέν-18"



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Έχω έναν φόβο

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)